Dinsdag, 15 april 2025, Koya San

De ochtenddienst begon om 06:30 uur. Jan grapte dat Henk, Ronald en ik min of meer verplicht waren om de dienst bij te wonen, want onze slaapkamers liggen naast de gebedsruimte en de muren zijn van papier, hahaha. Maar Henk en ik hadden geen moment overwogen om niet te gaan, dus geen probleem. De gebedsdienst was bijzonder om mee te maken. 2 Monniken zeiden een zangerig gebed op. Het klinkt heel basaal, waardoor je in een serene sfeer terecht komt. Een mystieke ervaring. 

Na de dienst schoven we aan bij het traditioneel Japanse ontbijt.

Vervolgens maakten we een wandeling door een bos van 6 kilometer, onderdeel van een vrouwen pelgrimsroute. Vrouwen mochten tot 1870 geen pelgrimsroute lopen. Ook mochten ze de Mount Fuji niet beklimmen. 

Op de paden van de pelgrimsroute ligt de eindeloze stilte van zelfreflectie en nederigheid. Het boeddhisme kent geen God, alleen het respect voor alles wat leeft.

Het regende vannacht keihard, maar tijdens onze wandeling bleef de schade beperkt tot een paar spetters. Eenmaal terug in het dorp dronk ik 2 lekkere cappuccino's. 

Er volgde een indrukwekkende wandeling over een oude begraafplaats, waar veel bekende Japanners liggen begraven, onder andere Kobo Daishi, grondlegger van de stroming Shingon in het boeddhisme en oprichter van Koyosan. Kobo Daishi kwam uit een gegoede familie.

Er zijn bijzonder oude graven te vinden op deze begraafplaats maar ook nieuwe. Een begraafplaats vind ik meestal een heel inspirerende omgeving. 

Met zijn vijven lunchten we in een klein tentje in het dorp met een lekker bordje pasta. 

Terug in het klooster bracht ik een bezoek aan de onsen.

Tenslotte schreef ik de tekst voor het condoleanceregister van mijn overleden collega. Ik was dankbaar dat ik door mijn oud collega's geïnformeerd werd over zijn plotselinge dood. Ik schreef dat hij een glorieus afscheid van mijn werkgever had moeten krijgen, omdat hij zoveel voor de bank heeft betekend. Het was bovendien een fijne collega met wie ik kon lachen.

Hieronder foto's van het klooster. 

21:30 Uur. Ik ben terug van een 2de bezoek aan de begraafplaats Okunoin. Een behoorlijk natte bedoening, het regende flink. We pakten de bus (10 minuten) met zijn vieren en sjouwden langs de verlichte graven. 

Er liggen hier 200.000 mensen begraven. Elke Japanner wil op deze begraafplaats begraven worden om dicht bij het graf van Kobo Daishi te zijn.

Doden worden hier in een witte kimono begraven. 99% van de mensen wordt gecremeerd. De botten worden met eetstokjes in een urn gedaan. Er staan 49 dagen voor de rouw. Op de 49ste dag bereikt de ziel de volgende fase. 

We kwamen bij een andere uitgang van de begraafplaats uit, maar vonden op tijd de bushalte. Ik had die 30 minuten echt niet in de regen terug naar onze accommodatie willen lopen. 

12,6 km gelopen vandaag.