Woensdag, 16 april 2025, Hiroshima

De gebedsdienst was weer mooi. De tekst die de monnik spreekt gaat in 1 lange adem. Jij en ik doen hem dat niet na. Het ontbijt was weer sober en vegetarisch. Het is voor mij niet moeilijk om de boeddhistische gedachte te volgen dat het goed is dankbaar te zijn voor wat je krijgt. Ik haalde wel heel ondeugend een cappuccino in de kleine supermarkt om de hoek bij het klooster, haha. 

Met ons eigen busje vertrokken we stipt om 8 uur naar Wakayama. Ik ontving mijn iPhone terug van de buschauffeur. Ik had hem in de bus laten liggen. Toen ik het de vorige dag ontdekte werd al snel duidelijk dat het apparaat gevonden was, dus geen paniek. Jan sprak de Japanse wijsheid uit ‘hoe meer je hebt, hoe meer je kunt verliezen’. Helemaal waar. Ik heb Jan beloofd hem geen extra werk meer te bezorgen, haha. Maar een ander Japan spreekwoord zegt 'Als een probleem een oplossing heeft, waarom zou je je druk maken? Als een probleem geen oplossing heeft, wat heeft het voor zin je druk te maken?’ Die spreekt mij nog meer aan, haha.

Wij hebben zojuist 45 minuten getreind  en vertrokken om 11.02 uur met de Shinkansen vanuit Osaka naar Hiroshima. In Osaka sluiten we op 22 april de vakantie af, maar eerst hebben we nog mooie herinneringen te maken. In Wakayama had ik al een 2de cappuccino gescoord bij het supermarktje naast het station. Die koffie uit een automaat is best goed. Hij wordt bereid met echte melk. Het was totaal 1,5 uur rijden. 

Aangekomen in Hiroshima lunchten we in het station. Het is weer een groot station, wat betekent dat er een hele verdieping is met allerlei verschillende Japanse keukens. De bagage zetten we op advies van Jan bij elkaar. In Japan kun je die onbewaakt op zo'n druk station als dit gewoon zonder problemen stallen. Echt fantastisch.

Henk en ik streken neer in een klein tentje, waar we lekkere ramen aten. Later voegden Jan, Dian en Ronald zich bij ons. 

We namen een trammetje naar ons hotel. Het hotel is weer comfortabel. We zetten de spullen op onze kamer en wandelden de rivier over naar het vredespark.

Hiernaast de Hiroshima Prefectural Industrial Promotion Hall, een gebouw dat in 1915 werd afgebouwd. Jan vertelde over het drama dat zich op deze plek op 6 augustus 1945 heeft afgespeeld. Alle mensen in dit gebouw waren op slag dood toen de atoombom viel. Het gebouw bleef samen met een handvol andere staan. Overige bebouwing werd weggevaagd. In 1996 is het gebouw geplaatst op de UNESCO World Heritage list als herinnering aan de verschikking van de atoombom. 

Jan vertelde over de achtergrond van de andere gedenkplaatsen en ik werd stil...  

We stonden stil bij een gedenkteken van Sadako Sasaki, een meisje dat op 12 jarige leeftijd overlijdt aan leukemie, het gevolg van de radioactiviteit van de atoombom. Ze dacht met het vouwen van 10.000 kraanvogels de wens deed uitkomen om beter te worden. Of ze de 10.000 heeft gehaald is een vraagteken, maar de kraanvogel is het symbool geworden van de verschrikkingen die de atoombom bewerkstelligde. Sadako Sasaki is de Anna Frank van Japan. 

...

De groep ging uit elkaar. Met Henk, Jan, Ronald en Dian liepen we naar een kasteeltje, dat alleen aan de buitenkant interessant is. De binnenkant is van beton. Hiroshima is rond dit kasteel gebouwd. Militair gezien was Hiroshima een belangrijke stad. Daarom lieten Trumann en Stalin hier op 6 augustus 1945 om 8.15 uur de atoombom vallen. Vanuit de gedachte dat de Japanners zich onmiddellijk zouden overgeven. 178.000  van de 255.000 inwoners van Hiroshima waren op slag dood. De nasleep van de radioactiviteit die vrijkwam zorgde decennia lang voor nog veel meer doden en ziekten. Wanneer Japan zich niet overgeeft, valt een 2de bom op Nagasaki. De Japanse keizer spreekt dan het volk toe en verliest zijn goddelijke status. 

Jan loodste ons het voetbalstadion binnen dat we passeerden. Het stadion is fotogeniek. Daarna streken we neer op een bankje met een ijsje.   

We sloten af met een bezoek aan het museum. Een gebouw vol herinneringen aan de gruwelijke gebeurtenissen. Het was er bomvol en muisstil. Door het laatste deel van het museum ging ik razendsnel. De vreselijke beelden en verhalen grepen me bij de keel.

‘s Avonds bracht Jan ons naar een specialiteiten restaurant van okonomiyaki. Voor de 2de keer (zie ook de notitie van 3 april) aten Henk en ik dit gerecht en het was grandioos lekker. 

Ik heb vandaag 8,9 km gelopen, 14.473 stappen.