Maandag, 16 juni 2025, Swakopmund - Damaraland, Namibië

8 uur weg. Eerste stop was een scheepswrak. Het schip was verkocht aan India, maar liep in 2018 op weg daarnaar toe op de klippen. De stop was om de benen te strekken. Ik kocht een armbandje van een lokale dame met een baby'tje op haar rug. De vrouw vroeg of ik iets te eten voor haar had. Ik gaf haar 2 van mijn 3 energierepen die ik steeds in mijn tas heb.  

Zoals tijdens andere vakanties in een arm land, steun ik de plaatselijke bevolking door iets te kopen. Beter om mensen te stimuleren door iets te verkopen, dan zomaar geld te geven, waarmee je het bedelen aanmoedigt; een tip van de reisleider in India. Zodoende nam ik mooie, zelfgemaakte oorbellen mee vanuit India en Zuid Afrika. En zo kocht ik kleurpotloden in het ene dorp en gaf ik ze weg aan kinderen in een ander dorp. 

Naast de stop in Uis, om lunch in te slaan, was de 2de stop om naar de Brandberg te kijken. In het hoogste gebergte van Namibië, de Tsodilo hills, wonen nog altijd Damara en Herrero stammen. Het is de heiligste plek op aarde voor de San, ook wel Bosjesmannen genoemd. Volgens DNA onderzoek van de universiteit van Kaapstad zijn de San ruim 120.000 jaar oud, daarmee verreweg de oudste mensen op aarde.

Ze hebben de dageraad van het menselijk ras meegemaakt.

Volgende halte was bij het Brandberg White Lady café voor een sanitaire stop en een koffie. 1 van de 6 airconditioning motoren had het begeven en maakte herrie. Beres zorgde ervoor dat er die avond in onze lodge een monteur beschikbaar was om het euvel te verhelpen.

De monteur moet uit Windhoek komen. 

Soms stoppen we kort om water en brood af te geven bij een stam die op de route ligt. Het is een initiatief van Raymond, wij doen er als groep een fooi bij voor de foto's die we maken. De kleding van elke stam is heel kleurrijk. Bij de Herrero kocht ik van een handicapte vrouw een stoffen portemonneetje, puur voor de financiële ondersteuning.

De route is eentonig: het meeste landschap is droog en heeft eenzijdige begroeiing. Geeft mij tijd om foto's en filmpjes uit te zoeken. Gemiddeld gooi ik zo'n 150 foto's per dag weg. 

Wij kwamen om 16.00 uur aan bij onze lodge. De lodge ligt fantastisch in de middle of nowhere. Het huisje is enig. Ik douchte lekker en streek neer op het terras van de lodge. Dronk een alcoholvrij biertje en berichtte mijn intimi over mijn geluk. 

Om half zes vertrok een deel van de groep voor een korte wandeling naar een hoger gelegen punt, waar de lodge een mooi uitkijkpunt had gemaakt. Daar keek ik naar de zonsondergang. Van Peter en Sonja kreeg ik een glaasje wijn.

Voorheen had ik op plekken als deze het oerbesef dat een mens in de basis alleen is en dat voelde goed. Vanavond op die plek, voelde ik meer dan ooit dat ik niet alleen ben…