Maandag, 23 juni 2025, Moremi, Botswana

Ik ontwaakte om 6.00 uur met een onrustige maag. Geen idee waarvan het gekomen is. 

Dus dronk ik een blik coca-cola na het ontbijt, een tip van Wim die zijn dienst bewees toen ik in India was. Ook nam ik een immodium en een paracetamol. Om half zeven kregen we een seintje van de rangers dat we veilig onze tent uit konden komen. Verbaasd dat het midden in de jungle geserveerd werd, verzamelde ik de yoghurt, granola en het verse fruit voor mijn ontbijt. Het leek me toch goed om wat te eten.

We waren nog niet op pad of we spotten de eerste impala's net naast het pad. 

Het werd een vrolijke boel. De een waarschuwde ‘impala's 11.00 uur!’ en een ander riep ‘giraffen 1 uur!’. Wat een opwinding!

Als je wilde stoppen om een foto te maken, hoefde je dat Isa, onze chauffeur, alleen maar aan te geven. Het bleek al gauw dat Isa voor het grote wild ging, aan de prachtige vogels reed hij zo voorbij. Dus vroegen Bart en ik hem af en toe om te stoppen. Ik heb de Lillablistercollar gevangen, die had ik al een paar dagen in het vizier. 

Om een uur of elf stond in de bushbush de koffie klaar. De rangers hadden een mooie plek uitgezocht bij het water waar een mariboe, 2 lepelaars en een pelikaan stonden. Ze wachtten ons daar op met koffie en thee. Er lag zelfs een kleedje over de tafel. Kan het nog gekker? 

We waren om 14.00 uur terug voor de lunch. Ik hield het bij een plak wit brood, een stukje gegrilde kip en 2 aardappeltjes. En een blik cola natuurlijk.

Voor de sunset gamedrive reden we om vier uur alweer het kamp af. De Okavanga Delta kun je gerust het laatste paradijs op aarde noemen. Het waterrijke landschap is zonder dieren al geweldig. En dan al dat wildlife, echt sprookjesachtig. 

Van de zonsondergang kwam niks terecht, want op de valreep troffen we een luipaard op ons pad. Hij stond op een dode boom. Het staan op de verhoging betekent dat het dier aan de jacht begint. We observeerden het luipaard en lieten de zonsondergang schieten. Kan morgen ook weer, haha. Het luiaard had een eenzame impala uitgezocht voor het menu. We volgden de sluiptocht totdat het te donker werd om het te volgen. Isa reed dwars door de bushbush met het gevaar op een volgende lekke band, maar dit spektakel wilde niemand missen. 

Om 19.00 uur kwamen we terug in het kamp. Het haardvuur brandde alweer. 

Ik besloot om mijn maag rust te geven en lekker in bed te kruipen.

Om 23.50 uur, toen het kamp stil was,  spotte ik een hyena die vlak voor mijn tent aan het struinen was. Nu kon ik hem goed zien. Wat een enorm groot dier is het. Het loopt een beetje stiekem, alsof het weet dat het met een illegale activiteit bezig is, haha. Hier lig ik toch maar, te midden van het wildlife van Afrika, en ik voel me zo veilig als wat.