Vrijdag, 13 juni 2025, Namib-Naukluft National Park, Gobabis, Namibië

Wekkertje om 5.00 uur. 

Ik dronk koffie in het restaurant. Daarna reden we richting sand dunes, terwijl ik onderweg mijn ontbijt verorberde dat de lodge voor ons had klaargemaakt. Zo had ik alle tijd om rond te banjeren als we eenmaal uit de bus waren. Het was koud, dus ik was flink aangekleed. De weg is zo heftig dat het nauwelijks lukte om te schrijven. Het was nog donker, maar pikkedonker is het niet. De sterrenhemel is onbeschrijfelijk mooi. 

Er schoot een groep springbokken voor de bus langs weg, schitterend. 

We wachtten bijna vooraan in de rij totdat om 7 uur het hek van het park openging, waar de rode duinen liggen. We waren zo vroeg om niet in kolonne het park te hoeven betreden en in file de duinen te beklimmen. Dan gewoon om 5 uur op, ja toch? Het Namib Naukluft nationaal park is 50.000 km2 groot, 1,2 x zo groot als Nederland. Het gebied erom heen is privé bezit, maar het park zelf is van de regering. 

In 1998 kregen 2 Belgische toeristen een ongeluk in het park. Het duurde 11 uur voordat er medische hulp kwam waardoor de vrouw overleed. De man klaagde de regering aan en ontving 25 miljoen smartengeld. Daarvan liet hij een ziekenhuis bouwen net buiten het park. Mooi verhaal toch? Nou ja, op de dood van de vrouw na dan, haha. 

08.32 uur, de 1ste stop was bij een zandheuvel van 100 m hoog. De eerste 3 laagjes kleding konden uit. De temperatuur gaat snel omhoog. 

De 2de zandheuvel was 1 km hoog. Die beklom ik voor een deel, maar ging op tijd terug. Mijn imago moest nog hersteld (zie 11 juni). Het uitzicht was grandioos. Het was inmiddels behoorlijk warm geworden, maar ik hield mijn vest aan om niet te verbranden. 

Het landschap is heel bijzonder. De vormen van de duinen zijn uniek en de rode kleur is prachtig. De foto (7) van mij hieronder maakte Ton.

11.50 uur, we bezochten de Deadvlei. Het is onderdeel van de Sossusvlei. Voor het bezoek aan de Sossusvallei, stapten we over in stoere jeeps, die dwars door het rulle, rode zand reden. Het is een oase die wordt omringd door de hoogste zandduinen op aarde. We banjerden 1,2 km door een straffe, warme wind.

Ik had mijn pet opgedaan en de capuchon van mijn fleece erover heen, want ik wil niet dat mijn pet uit Ecuador weg waait. Qua temperatuur had ik gemakkelijk in korte mouwen kunnen lopen, maar de zon is verraderlijk, je voelt in de warme wind niet dat je levend verbrand. Het landschap is heel inspirerend. 

Het was tijd voor een groepsfoto.

Na het bezoek aan de zandduinen bezochten we de canyon. De canyon is 7 km lang. We maakten er een veel te korte wandeling. 

21.40 uur, Na de douche streek ik met een alcoholvrij biertje neer in de tuin van onze lodge. 

Het buffet was zoals de vorige avond goed. Ik at malse kudu en varkensvlees met broccoli, pompoen en gekookte aardappelen, heel lekker. De salade zag er goed uit maar durfde ik niet aan. Het kraanwater is hier niet drinkbaar en je weet nooit hoe ze de salade wassen. Geen zin in darmproblemen. 

Ik had vanavond een mooi gesprek met Jolien, die met demente mensen werkt en daarna met Peter, die met mensen werkte met een audiovisuele handicap. Zijn vader was net als de mijne psychiater. Ook zijn vader publiceerde boeken. 

Mooie dag zo. Sand dunes, canyon, biertje in het zonnetje en lekker happen met een goed rood wijntje. Ik ga tevreden slapen.