Zondag, 15 juni 2025, Swakopmund, Namibië

Ik heb me goed ingesmeerd met zonnebrand, want straks op het water, is de zon verraderlijk. 

We werden om 8 uur door 2 busjes opgehaald voor de boottocht, die startte vanuit de haven in Walvisbaai. 

In Walvisbaai stapten we in een grote catamaran. Het weer was super: 25 graden, een rustige zee. 

De eerste belevenis begon toen we nog geen 10 minuten voeren. Onze boot werd bezocht door 3 pelikanen. Wat een majestueuze dieren zijn het. 

We voeren naar een plaat waar vele kolonies zeehonden liggen. Een heel spektakel die spelende zeehonden. 

Er zijn in Namibië meer zeehonden dan mensen, haha. 

Ik had een perfecte plek in de punt van de catamaran, dus ik kon het allemaal goed zien. 

Ook zagen we dolfijnen, heel leuk. 

Bijna terug in de haven kregen we bezoek van een grote zeehond. Het dier is nog niet volwassen, maar oh zo groot. Ik heb erg genoten van de boottour. 

Vanuit de haven werd een groepje van 7 van ons naar de 4x4 gamedrive excursie gebracht, iets verderop in de baai. 

Dat werd een onvergetelijk spektakel dat de € 120 dubbel en dwars waard was. 

We betraden het Namib Naukluftpark opnieuw, nu aan de kustlijn. 

De eerste bestemming was een meer waar zout wordt gewonnen. De roze kleur is van een specifieke alg die er groeit. Onze chauffeur liet de lucht tot 0,8 bar uit de banden lopen, nodig om door het zand te ploegen.

Vervolgens reden we een super mooie tocht over het strand waarbij de zandduinen direct aan de linkerkant aansloten.

De chauffeur stopte bij een stuk rood strand. Met mijn smartphone maakte hij een macrofoto van het zand (foto 6 hieronder), zodat je heel duidelijk de verschillende mineralen kon onderscheiden. Ik filmde een enorme kolonie aalscholvers, die in een lange rij aan de rand van het water stonden.

Op een gegeven moment deed de chauffeur zijn richtingaanwijzer naar links en reden we de zandduinen op, wat een avontuur. De chauffeurs die hier rijden zijn daarvoor gecertificeerd, want het behoeft specifieke technieken. Het was een adembenemende tocht; de uitzichten op de zandduinen in combinatie met de Atlantische oceaan zijn feeëriek. 

Bovenop een top van de zandduinen werd er een tafel uitgeklapt, waarop lekkere hapjes werden uitgestald. De kurken knalden uit de champagneflessen. Het kan niet veel gekker worden. Kijkend over het uitgestrekte duinlandschap en de Atlantische oceaan, heb ik het gevoel dat ik hier Moeder aarde aanraak. De gedachte komt in me op dat ze binnen afzienbare tijd in opstand komt en dan hebben we allemaal het nakijken. Vliegschaamte ken ik niet, maar toch, heb ik haar onvoldoende gerespecteerd door de laatste tijd zoveel en zover te vliegen?

Er was geen beter moment voor een groepsfoto.

De reis terug door de duinen leverde nog een paar mooie foto's op van springbokken die daar liepen te grazen. De rangers van het Namib Naukluftpark pompen uit een bron water omhoog voor de dieren, waardoor ze in het gebied kunnen overleven. 

Om half zes waren we terug in het hotel.

180 km gereden en het voelde als geen kilometer te veel.

De chauffeur vertelde dat dit de eerste trip is die hij organiseert. Tijdens het afscheid zei ik tegen hem dat ik vooral niets aan de trip zou wijzigen, 'it was just perfect'. 

Ik was van plan om op het terras van het hotel neer te ploffen, daar te eten en vervolgens de buit van vandaag te bekijken en de dag te beschrijven. 

Maar op het terras vond ik de rest van de groep. Peter en Sonja trakteerden op een drankje vanwege hun 29 jarig huwelijk. Het plan was in de stad te eten. Ik ging mee en at een lekkere kabeljauw met groente. 

Terug in mijn hotelkamer was het half elf en wilde ik alleen nog maar slapen. De schone was lag keurig op mijn bed. Tevredener kan een mens niet worden.